Pigmalion

Czas zacząć robić rzeczy człowiecze

Tak rzecze do mnie mały człowieczek

Ten co popycha postępy człowiecze

I w głowach artystów sprawuje pieczę

To we mnie on ze mną walczy na miecze

I choć mnie rani aż krew ze mnie ciecze

To dzięki temu go na wierzch wywlecze

A dobrze by mną stał się człowieczek

Niech mą skórę człowieczek przyoblecze

On to postmodernizm, a ja – Średniowiecze

I tutaj znikam, żegnam cię, człowiecze

Bo sobą będąc plan człowieczka niweczę